30 listopada. Coś nie zgadza się w rachunkach. Francuskie służby fiskalne dopatrzyły się, że senator Sulejman Kerimow zalega francuskiemu budżetowi na niebagatelną kwotę 400 mln euro – podają dziś francuskie media. Jak to możliwe? Rosyjski senator jest coś winien francuskiemu fiskusowi?

Cofnijmy się kilka dni. Kerimow, członek Rady Federacji, w której reprezentuje kaukaski Dagestan, miliarder, 20 listopada wieczorem przylatuje do Nicei. Gdy wysiada z samolotu i luzackim krokiem zmierza do wyjścia, podchodzi do niego kilku panów z twarzy podobnych zupełnie do nikogo. Pokazują mu odznaki i proszą, by poszedł z nimi – jest zatrzymany w związku z podejrzeniem o pranie brudnych pieniędzy i zaleganie z podatkami. Rosyjskie służby konsularne zostają postawione na nogi. Kerimow wprawdzie nie należy do ścisłego grona wierchuszki władzy w Rosji, ale jednak jest senatorem i człowiekiem z forsą (Forbes ocenia jego majątek na 1,6 mld dolarów; zarobił je dzięki sprytnym agresywnym przejęciom, na handlu ropą, bankowości, wydobyciu złota i eksploatacji lotniska w stolicy Dagestanu Machaczkale). MSZ Rosji występuje w firmowym stylu z gniewnym oświadczeniem, że Kerimow – jako członek izby wyższej parlamentu – ma paszport dyplomatyczny i jest w związku z tym chroniony immunitetem, żadne francuskie służby nie mogą go zatrzymać. Ręce precz itede. Groźne fukanie milknie, gdy okazuje się, że Kerimow przybył do Francji z prywatnym paszportem w kieszeni, traktowany jest więc jak osoba prywatna.

Kerimow przespał nockę „na twardym” w areszcie, po czym został wypuszczony za kaucją (5 mln euro) i z zakazem opuszczania departamentu.

Gazeta „Wiedomosti” zajrzała senatorowi w deklarację majątkową (takowe mają obowiązek składać członkowie parlamentu). Okazuje, że Kerimow w ubiegłym roku zarobił wszystkiego 12 mln rubli, ma dwa małe mieszkanka i mercedesa. Co innego rodzina – o, rodzina pana senatora: żona i dziateczki, w tym nieletnie, mają i pieniądze, i auta, i nieruchomości, i przedsiębiorstwa. Francuskie gazety natomiast zainteresowały jest willami na południu Francji, które formalnie do Kerimowa nie należą. Kilka miesięcy temu w willach odbyły się rewizje, media spekulują, że znaleziono wtedy dokumenty świadczące o przynależności willi do Kerimowa (http://www.compromat.ru/page_37790.htm). Dziś zatrzymano osoby podejrzewane o nielegalne zarządzanie nieruchomościami, co umożliwiło Kerimowowi ukrycie faktu przeprania lewej kasy i wyprowadzenia w pole francuskiego fiskusa.

Przez kilka dni zatrzymanie senatora było jedną z najostrzej komentowanych w Rosji wiadomości. Zdaniem wielu obserwatorów, wpadka Kerimowa to sygnał dla członków rosyjskiej elity, która lokuje swoją krwawicę na Zachodzie, że ta lokata przestała być bezpieczna. I blady strach padł na posiadaczy pięknych rezydencji na Lazurowym Wybrzeżu, w szwajcarskich Alpach i śródziemnomorskich wyspach, dyskretnych kont bankowych i innych fajności. Oficjalnie przecież żaden z wysokich rosyjskich urzędników i członków najwyższych władz partyjnych i państwowych nie ma prawa posiadać majątku za granicą. Jaki więc znajdzie sposób, by w razie tarapatów chronić swą własność? Wielkie pytanie.

Opozycyjny publicysta Aleksandr Ryklin pisze: „Biedny senator Kerimow. Francuski sąd zakazał mu opuszczania Francji. Będzie musiał oczekiwać na rozprawę sądową z dala od ojczyzny, w fatalnych warunkach surowej francuskiej rzeczywistości. Ciekawe, jaką drogę wybierze Kerimow. Czy zaryzykuje i zostanie składając swój los w ręce francuskiego wymiaru sprawiedliwości czy pomimo zakazu sądu drapnie do Rosji? Ale wtedy – żegnaj na wieki rodzone Lazurowe Wybrzeże […]. Ciekawe, czy przedstawiciele putinowskiej elity – i politycznej, i ekonomicznej, zrozumieli, że tam to nie tu? Że model postępowania, który praktykują w Rosji, na Zachodzie nie przechodzi, że to wręcz niebezpieczne. Tym bardziej teraz, kiedy zajęli się tym na całym świecie na poważnie. A przecież były narady na Kremlu, na których uprzedzano ludzi, żeby mieli się na baczności, żeby się odpowiednio na Zachodzie zachowywali, płacili podatki, pamiętali, że nie wolno lekceważyć tamtejszych przepisów itd.”. Inny komentator kryjący się pod pseudonimem Politjoystick zauważa: „Temat zatrzymania Kerimowa może być również korzystny dla Kremla. Wypływa bowiem w tym kontekście na powierzchnię wygłoszone w 2013 r. przez Putina wezwanie, aby rosyjska elita ponownie swoje aktywa przenosiła do Rosji. Było dość czasu, aby to zrobić”.

Nicea jest dla Kerimowa pechowym miejscem. Kilka lat temu ledwie przeżył wypadek samochodowy, który sam spowodował. Mknął z szaloną prędkością nadmorskim bulwarem czarnym ferrari, rozmawiał o pięknym życiu z piękną kruczowłosą dziewczyną Tiną Kandelaki, aż tu nagle stracił panowanie nad kierownicą i wyrżnął w palmę.

24 listopada. Zdjęcia ze spotkań udały się nad wyraz. Najpierw wspólna fotka Putina z Asadem. Potem irańsko-turecko-rosyjski tercet przywódców, ściskających sobie z zapałem ręce. A na deser jeszcze rozmowa telefoniczna rosyjskiego prezydenta z Donaldem Trumpem. Od pewnego czasu rosyjska dyplomacja ustawia dekoracje, w których wystawiona zostanie sztuka „Rosja wygrała w Syrii”. Próba generalna już się odbyła w Soczi.

Rezydencja prezydenta Putina w Soczi. Taras. 20 listopada. Twarz Władimira Władimirowicza rozpływa się w uśmiechu, skrzące się szczęściem oczy toną w warstwach botoksu. Rosyjski prezydent trzyma w ramionach wysokiego mężczyznę. To Baszar al-Asad. Jak przedstawia go konsekwentnie strona rosyjska: „jedyny legalnie sprawujący władzę w Syrii polityk”. Uścisk jest mocny i serdeczny. Kolejne zdjęcie ze spotkania przyjaciół pokazuje obu polityków siedzących przy stoliku na burych fotelach. Asad w pozie skromnej, wyprostowany, gotowy łowić każde słowo spływające w ust interlokutora, Putin w firmowej pozie władcy wszechświata z szeroko rozstawionymi kolanami. Trzecia fotka przedstawia prezydentów, ściskających sobie radośnie prawice. Łagodne oblicze oftalmologa Asada opromienia uśmiech szczęścia.

Jak głosi oficjalny komunikat, Asad podziękował Rosji za „pomoc w walce z terrorystami na terenie Syrii”. Dwa dni wcześniej rosyjska delegacja w Radzie Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych zawetowała kolejną amerykańską rezolucję o przedłużeniu prac komisji ds. badania przypadków użycia broni chemicznej w Syrii. Eksperci działający w ramach ONZ-owskiego mechanizmu kontroli wielokrotnie oskarżali reżim Asada o stosowanie broni chemicznej, w tym przeciwko ludności cywilnej. Po rosyjskim wecie mandat komisji wygasł. Asad mógł spokojnie przyjechać do Soczi i paść w ramiona wybawcy. Przynajmniej na razie jego pozycja została obroniona.

Spotkanie z Asadem Putin wykorzystał, aby zakomunikować, że Rosja zamierza po sukcesie militarnym zwinąć kontyngent w Syrii: „co się tyczy naszej wspólnej pracy w walce z terrorystami na terytorium Syrii, to ta operacja wojskowa rzeczywiście dobiega końca”. Można mieć co do tego wątpliwości – nawet jeśli faktycznie część sił zostanie wycofana (już raz Putin zapowiadał wycofanie, po czym się okazało, że Rosjanie zostali w Syrii i dalej bombardowali), to należy przypuszczać, że w Syrii pozostanie co najmniej obsada dwóch rosyjskich baz – Tartus (port) i Chmejmim (lotnisko). Poza tym w Syrii walczą oddziały prywatnych firm wojskowych. W razie czego szybko można załogę baz zwiększyć. Zresztą, można operować i z Rosji. Ostatnie dzienniki rosyjskiej telewizji otwierały informacje o tym, jak to startujące z rosyjskich lotnisk bombowce raziły cele w Syrii.

Jednym z głównych celów, jakie Rosja stawiała, przystępując do operacji militarnej w Syrii, było utrzymanie u władzy Asada. To się na razie udało. Ale Asad nadal nie kontroluje całego terytorium Syrii i nadal ma bardzo wielu wrogów. Pomysł Rosji na uregulowanie konfliktu wewnętrznego w Syrii polega na przekonaniu przynajmniej części aktorów uczestniczących w syryjskiej grze do pozostawienia Asada na stanowisku. Układaniem tego pasjansa zajmują się dyplomaci w ramach tak zwanego formatu astańskiego (Asad plus część umiarkowanej opozycji) pod patronatem Rosji, Iranu i Turcji. Przywódcy tych trzech krajów spotkali się dwa dni po Asadzie w Soczi. Podczas trójstronnego szczytu ustalono, że kolejnym etapem uregulowania będzie przeprowadzenie Kongresu Narodów Syrii. Idea, jaka przyświeca temu forum, to udział w nim wszystkich stron konfliktu. Tylko czy to się uda? Rozkład sił, uczestniczących w konflikcie, jest skomplikowany, opis tego politycznego krajobrazu znacznie wykracza poza możliwości krótkiego blogowego wpisu. Ale należałoby wspomnieć choćby najważniejszą siłę, która najprawdopodobniej nie przyśle delegacji na kongres: to amerykański klient, kurdyjska Partia Unii Demokratycznej, powiązana z antyturecką Partią Pracujących Kurdystanu. A to nie są jedyne siły niechętne Asadowi ( i nie tylko Asadowi). Poza tym – na ile trwałe okaże się porozumienie Rosji z Turcją i Iranem? Każde z tych państw rozgrywa własną partię, nie zawsze są one harmonijne. Iskrzyć może już na najbliższym zakręcie.

Jakie plany snuto w Soczi? Według rosyjskiego politologa Walerija Sołowieja, „najbardziej prawdopodobny scenariusz [jaki rozpatrywano] to ogłoszenie Syrii integralnym państwem, ale faktyczny podział kraju na kantony według ustalonych stref wpływów. Trzech pretendentów do objęcia tych stref już mamy – Iran, Turcja i Rosja. Formalnie więc będzie jakiś syryjski rząd, ale odpowiedzialność będzie spoczywać na patronach. Ponadto uważa się, że Asad powinien odejść, będzie jakiś okres przejściowy, rok, półtora, dwa, ale z punktu widzenia Europy, Ameryki, a także Turcji Asad pozostać nie może. Jest wielu aktorów, którzy nie darzą Rosji zaufaniem, dla których najważniejsze jest, aby Asad odszedł, którzy chcą ograniczyć wpływy Rosji w regionie, przede wszystkim nie dopuścić do wzrostu znaczenia Iranu, z którym Rosja zawiera alianse”. Sołowiej mówi w tym kontekście o Izraelu i Arabii Saudyjskiej.

No i są jeszcze Stany Zjednoczone. Putin rozmawiał z Trumpem przez telefon. Po porażce, którą zaliczył w Da Nang (http://labuszewska.blog.tygodnikpowszechny.pl/2017/11/12/frontem-do-afrontu/), rosyjski prezydent bardzo potrzebował okazji, by zaprezentować się jako lider światowego formatu. Rozgrywanie Syrii to w tym kontekście przydatna rzecz. Można przy tej okazji powiedzieć: zobaczcie, oto pokonaliśmy w Syrii wroga. Nie, nie tylko Państwo Islamskie. Także USA, które nie potrafiły doprowadzić do końca swego planu obalenia reżimu w Damaszku. Iluzoryczne, ale przyjemne. I dobry humor wraca. Na jak długo? Przecież konflikt w Syrii się nie kończy. I nie kończy się gra o Syrię. I szerzej – Bliski Wschód. I jeszcze szerzej – o dobre miejsce przy stole, przy którym rozgrywane są najważniejsze partie światowej polityki.

12 listopada. Mieli się znowu spotkać. Tak jak to było kilka miesięcy temu na szczycie G20 – w kuluarach. Putin i Trump mieli porozmawiać tym razem na marginesie szczytu APEC w Wietnamie. O najważniejszych problemach: sytuacji w Syrii, uregulowaniu na wschodzie Ukrainy i o północnokoreańskich rakietach. Ale do kuluarowych rozmów dwóch prezydentów nie doszło.

W zeszłym tygodniu z dnia na dzień, w miarę zbliżania się terminu planowanego spotkania Putin-Trump rosyjskie media coraz głośniej dęły w rożek triumfalizmu. Bo choć już jakiś czas temu okazało się, że Trump nie spełnia pokładanych w nim nadziei Kremla, to jednak znowu zapaliło się wątłe światełko w tunelu: powstała sytuacja, by podjąć debatę, przedstawić swoje warunki i jakoś się ułożyć. Protokół rozbieżności jest bardzo długi, ale od czegoś trzeba zacząć – przekonywali komentatorzy, grzejący silniki przed spotkaniem. Spodziewano się co najmniej ocieplenia atmosfery; prezydenckie rendez vous przedstawiano jako dowód na to, że USA bez Rosji nie są w stanie rozwiązać ani jednego problemu światowej polityki. Jak głośny policzek zabrzmiał więc komunikat strony amerykańskiej, że do spotkania nie dojdzie.

Po stronie rosyjskiej nastąpiła konsternacja. Na pudrowanie tego amerykańskiego afrontu kremlowscy propagandyści najwyraźniej nie byli przygotowani. Gdy głos w tej sprawie zabrał sam Putin, powiedział z krzywym uśmiechem, że „ukaże tych, którzy zawinili”; tłumaczył, że zaważyły kwestie protokolarne, że ekipom nie udało się wnieść odpowiednich zmian w harmonogramy obu liderów, no i wyszło, jak wyszło. Ale „nic strasznego się nie stało”, bo on z Trumpem zdążył i tak wszystko omówić w trakcie posiedzenia plenarnego. Nawet oświadczenie w sprawie Syrii podpisali.

W rosyjskich mediach nastał czas drobiazgowego opisywania tego, co działo się na szczycie w Wietnamie. Jedna strona, obsługująca Kreml, z żarem donosiła, że jednak przywódcy się podczas imprez szczytu spotkali, porozmawiali, wprawdzie tylko mimochodem, w biegu, ale przecież jakże sympatycznie się do siebie Putin i Trump odnieśli, gdy obok siebie pozowali do wspólnej fotografii. Popularna gazeta „Komsomolskaja Prawda” w wazeliniarskim zapędzie informowała nawet o tak doniosłym wydarzeniu jak to, że Trump „dotknął ramienia Putina”. Strona krytyczna wobec Kremla bezlitośnie wyszydzała usiłowania Putina, by Trump zwrócił na niego uwagę. Jeden z twitterowiczów napisał lapidarnie o tym dziwnym rosyjskim kontredansie: „Trochę śmiesznie: Trump ucieka przed Putinem, bo u niego w domu toczy się śledztwo, wyjaśniające, jak wyglądały jego powiązania z Putinem, a Putin koniecznie chce się do Trumpa przytulić, bo inaczej w domu nikt go nie będzie poważać”. Cytowano też bajkę o Kopciuszku: – „Och, książę na mnie popatrzył dwa razy”.

Dalej też było jak w bajce. Trump na swoim koncie twitterowym napisał, że wierzy Putinowi, gdy ten powiada, że Rosja nie ingerowała w amerykańskie wybory. Wierzy i już. Taki stan świadomości nie trwał jednak zbyt długo – kilka godzin później prezydent USA na konferencji prasowej w Hanoi oświadczył: „Co do tego, czy ja wierzę czy nie wierzę. Jestem razem z amerykańskimi służbami specjalnymi, szczególnie w obecnej sytuacji. […] A to, w co wierzy Putin, jest tym, w co wierzy Putin”.

Gra na światowej szachownicy toczy się dalej. Ale czy manewry związane z umawianiem i zrywaniem spotkania Trumpa z Putinem nie świadczą o czymś, o czym rosyjska propaganda chciałaby zapomnieć, wymazać, zamazać? A mianowicie, że sprawy świata mogą być rozwiązane bez udziału Rosji, że jej udział sprawy komplikuje, a nie pozwala je rozwiązać. I choć Trump osobiście ma słabość do druga Władimira, to amerykański establishment nie zamierza popuszczać, uważnie prześwietla powiązania ekipy prezydenta z Rosją i rosyjskie zaangażowanie w wybory w USA. Rosyjska oferta okazuje się w tym kontekście nieciekawa.

5 listopada. Ustanowiony kilkanaście lat temu jako oficjalne święto państwowe Dzień Jedności Narodowej jeszcze nie dotarł do powszechnej świadomości społecznej Rosjan. O tym, jak nazywa się obchodzony 4 listopada prazdnik, wie 39% badanych przez pracownię socjologiczną FOM. 7% uważa, że to Dzień Niepodległości, 4% – że rocznica rewolucji październikowej. Może to ostatnie skojarzenie pojawiło się znowu dzięki przypadającej w tym roku okrągłej setnej rocznicy bolszewickiego przewrotu. W mediach społecznościowych komuniści i ich sympatycy lansowali tezę, aby i 7 listopada na powrót stał się czerwoną kartką w kalendarzu. Ale postulat zawisł w próżni – Kreml w ogóle niespecjalnie pali się do świętowania rocznicy rewolucji, a już tym bardziej do przywracania zniesionych świąt. O tym, dlaczego tak jest, napiszę przy innej okazji niebawem. Teraz wróćmy do tematu 4 listopada i poszukiwania sposobu obchodzenia tego dnia.

Według badań innej pracowni – Centrum Lewady – 57% Rosjan nie zamierza świętować ani 4, ani 7 listopada; zaledwie 15% zadeklarowało, że będzie obchodziło 4 listopada. Kreml ułatwił niektórym decyzję, co zrobić z czasem wolnym i zorganizował koncert na stadionie Łużniki w Moskwie. Pracownicy sfery budżetowej mieli obowiązek stawić się na imprezie, by dać wyraz poparciu dla słusznej linii władz. Zwieziono 130 tysięcy ludzi. Przez kilka dni poprzedzających puting na stadionie w mediach społecznościowych międlono domniemania, że prezydent wykorzysta ten spęd, aby ogłosić coś ekstra ważnego. Być może zadeklaruje start w wyborach. Niemniej żadnego wystąpienia Putina nie było. Nawet samego Putina nie było. Prezydent wybrał odwiedzenie wystawy w Maneżu w towarzystwie głów związków wyznaniowych. Zdjęcia z oficjalnych obchodów z różnych rosyjskich miast można obejrzeć m.in. tu: http://www.rbc.ru/photoreport/04/11/2017/59fd9a0c9a7947f25193195f

Jeszcze kilka lat temu najważniejszym wydarzeniem Dnia Jedności Narodowej były manifestacje urządzane przez nacjonalistów, którzy zawłaszczyli sobie to święto. Od 2014 roku ten nurt coraz bardziej rwie się i zanika. Widoczne to było już wyraźnie w ubiegłym roku – rozłam w ruchu nacjonalistycznym, jaki nastąpił na okoliczność stosunku do wojny w Donbasie, znacznie osłabił energię zuchów spod różnych zakrzywionych znaków (pisałam o tym na blogu http://labuszewska.blog.tygodnikpowszechny.pl/2016/11/06/gdy-nieswieci-maszeruja/).

Tegoroczny marsz w peryferyjnej dzielnicy Moskwy Lublino zgromadził kilkaset osób, ale nawet w tak nielicznym składzie doszło do podziału i awanturki. Oddzielnie zebrali się zwolennicy Noworosji i walki po stronie donbaskich separatystów, oddzielnie ci, którzy też wyrażają chęć walki, ale po stronie Ukrainy. A niektórzy nie przyszli wcale, bo – jak mówili organizatorzy marszu – „boją się represji w stosunku do nielojalnych [wobec Kremla] nacjonalistów” (ciekawy fotoreportaż z wydarzenia można obejrzeć tu: https://www.novayagazeta.ru/articles/2017/11/04/74457-russkiy-marsh-2017). Część podzielonego nacjonalistycznego towarzystwa wybrała rewolucyjne hasła Wiaczesława Malcewa (grupa Artpodgotowka, uznana w Rosji za ekstremistyczną, zakazana), który na 5 listopada zapowiedział rewolucję. Na to hasło zareagowała spora grupa. Dziś w Moskwie niedaleko Kremla zatrzymano około trzystu osób, związanych z Artpodgotowką. Sprawa w toku. Na razie nikomu nie przedstawiono zarzutów.

Z okazji Dnia Jedności Narodowej lider Czeczenii Ramzan Kadyrow ogłosił konkurs na najlepszy wiersz poświęcony Władimirowi Putinowi. Nagrodą ma być iPhone. Zgłosiło się co najmniej kilkudziesięciu wierszokletów. Największy zasięg rażenia miało arcydzieło zawodnika mieszanych sztuk walki Aleksandra Jemieljanienki. Niezmieszany Jemieljanienko wylał mnogie hektolitry wazeliny (gdyby ktoś chciał zaryzykować nura w tę substancję, to poemat można przeczytać na Instagramie zawodnika https://www.instagram.com/p/BbERM_AFg4V/?taken-by=alexemelyanenko; uprzedzam, że nikogo nie będę z tej topieli wyciągać). Tematem niektórych utworów poetyckich była ostatnia inicjatywa hokeisty Owieczkina, który rzucił hasło tworzenia Putin Team. Do drużyny Putina już akces zgłosiła reprezentacja Rosji w gimnastyce.

1 listopada. O tych, którzy pożegnali się z nami w ostatnim roku.

Ambasador Rosji w Ankarze, Andriej Karłow zginął w grudniu 2016 roku, zastrzelony przez tureckiego fanatyka, podczas uroczystości otwarcia wystawy fotografii „Rosja oczami Turków”.  Zamach na rosyjskiego ambasadora wywołał szok i spowodował jeszcze większe napięcie na linii Moskwa-Ankara. Zamachowiec wykrzyczał całemu światu, że kula w głowę rosyjskiego dyplomaty to zemsta za zbrodnie w Aleppo, syryjskim mieście, o które przez długi czas toczyły się zażarte walki, w którym ginęli cywile, które cierpiało (o tym zamachu pisałam w blogu: http://labuszewska.blog.tygodnikpowszechny.pl/2016/12/20/zabojstwo-w-ankarze/). Drugim rosyjskim dyplomatą, który odszedł nagle, na posterunku, był Witalij Czurkin, przedstawiciel Rosji w ONZ. Wsławił się – a właściwie antywsławił – ostrą polemiką wokół wojny rosyjsko-gruzińskiej w 2008 roku, zgłaszaniem weta podczas posiedzeń Rady Bezpieczeństwa wobec rezolucji odnoszących się do aneksji Krymu, referendum na Krymie, ostrzału Mariupola, powołania trybunału w sprawie wyjaśnienia okoliczności zestrzelenia boeinga nad Donbasem. Był lojalnym wykonawcą cynicznej polityki Kremla, sprawny, inteligentny, bez skrupułów. Zmarł nagle, najprawdopodobniej na atak serca.

Zostańmy jeszcze na scenie politycznej. Choć ci, o których za chwilę napiszę, nie mieli z nią związków bezpośrednich, a rodzinne. Mam na myśli troje potomków osób odgrywających w przeszłości ważną rolę w życiu politycznym ZSRR/Rosji. W marcu odszedł w wieku 94 lat Stepan Mikojan, syn Anastasa, jednego z najbliższych współpracowników Stalina. Stepan był lotnikiem („stalinowskim sokołem”), ambicji politycznych nie przejawiał. Chętnie natomiast występował w mediach, a także w licznych filmach poświęconych historii XX wieku. Opowiadał o swoim ojcu, człowieku, który na szczytach władzy utrzymał się bodaj najdłużej – był ważną figurą za Stalina, przetrwał niewzruszenie odwilż Chruszczowa, przydał się jeszcze za wczesnego Breżniewa.

24 maja zmarł reżyser teatralny Aleksandr Burdonski, wnuk Józefa Stalina, syn Wasilija Stalina i Galiny Burdonskiej (małżeństwo się rozpadło, Galina odeszła od męża z powodu jego rozwiązłości i pijaństwa). Początkowo Aleksandr nosił nazwisko Stalin, potem jednak przybrał nazwisko matki. Jak wyjaśniał w wywiadach, z dziadkiem nic go nie łączyło, zobaczył go dopiero w trumnie podczas pogrzebu, a nazwisko matki pozwalało mu spokojnie pracować w teatrze. Związany był z prestiżową szkołą teatralną GITIS, gdzie był wykładowcą, przez wiele lat pracował jako reżyser w Teatrze Armii Rosyjskiej w Moskwie. Zmarł na chorobę nowotworową w wieku 75 lat. Spoczął na cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie, gdzie pochowana jest też jego matka.

Julia Chruszczowa, wnuczka (i córka – zaraz wyjaśnię ten paradoks) Nikity Chruszczowa z polityką nie miała też nic wspólnego, choć jako osoba spokrewniona z politykiem zajmującym eksponowane stanowiska odczuła jej bicz i na własnej skórze. Ojciec Julii, Leonid Chruszczow, syn Nikity z pierwszego małżeństwa, był lotnikiem, w 1943 r. zaginął (wokół okoliczności tego zaginięcia krążyły różne opowieści, m.in. twierdzono, że Leonid został zestrzelony, dostał się do niewoli, został z niej wykradziony/uwolniony, w ZSRR stanął przed sądem i dostał czapę), Julia miała wtedy trzy lata. W tym samym roku matka Julii, Lubow Sizych, została aresztowana pod zarzutem szpiegostwa, skazana na karę dziesięciu lat łagru i zesłanie. Dziewczynkę, której groziła tułaczka po domach dziecka dla potomstwa wrogów ludu, adoptował dziadek, Nikita Siergiejewicz. Dziecko rosło w przekonaniu, że jej rodzicami są dziadkowie. Julia Chruszczowa była dziennikarką, potem odeszła z zawodu, jak mówiła, rozczarowana tym, że w sferze tej jest tak dużo kłamstwa. Pewnego czerwcowego dnia przechodziła przez tory kolejowe na stacji Słoneczna w Moskwie, nie usłyszała zbliżającego się pociągu. Miała 77 lat.

Odnotuję jeszcze odejście dwóch Aleksiejów – wybitnych aktorów. Aleksiej Batałow należał do grona aktorów absolutnych, takich, którzy na ekranie stają się w stu procentach graną przez siebie postacią, wcielają się idealnie i na zawsze zostają w pamięci widzów. Wspomnę tu tylko trzy z jego ról – Borys Borozdin w „Lecą żurawie” Kałatozowa, gdzie partnerował Tatianie Samojłowej (scena, gdy ginie wśród brzóz i ma wizję ślubu z Weroniką, to mistrzostwo świata), Gurow w „Damie z pieskiem” i Gosza w „Moskwa nie wierzy łzom”. Było jeszcze wiele ról, prześwietnych, niepodobna wszystkie wymienić. Był też posiadaczem wspaniałego głosu, którego użyczał postaciom filmów animowanych. Ktoś powiedział, że jego głos powinien być przepisywany przez lekarzy na receptę pacjentom, którzy cierpią na rozstrój nerwowy – miał bowiem właściwości kojące. Drugi z Aleksiejów – Aleksiej Pietrienko – mówił o sobie, że jest późnym jabłkiem, takim, które dojrzewa długo i pojawia się na stole dopiero głęboką jesienią. Najważniejsze kreacje aktorskie rzeczywiście zagrał jako dojrzały mężczyzna. To przede wszystkim Grigorij Rasputin w filmie Elema Klimowa „Agonia” (1981) i kupiec Knurow w przebojowym „Gorzkim romansie” Eldara Riazanowa (1984).

RIP.