Dowcipy o ostatnich kombinacjach na rosyjskich szczytach władzy pojawiły się jeszcze tego samego dnia, kiedy ogłoszono je na zjeździe „partii władzy” Jednej Rosji. „Niezawisimaja Gazieta” zaprezentowała zestaw najnowszych kawałów politycznych.

+ Teraz nie wiadomo, czy „Naprzód Rosjo!” (tytuł manifestu Dmitrija Miedwiediewa, w którym zapowiadał on modernizację kraju) oznacza przodem do przeszłości czy tyłem do przyszłości.

+ Autorzy Encyklopedii Rosyjskiej muszą w trybie pilnym przemieścić wyrażenie „suma nie zmienia się z powodu zmiany miejsc elementów działania” z działu „Matematyka” do działu „Humor”.

+ Miedwiediew zwalnia Kudrina (wicepremiera, ministra finansów). Kudrin: Muszę się naradzić z premierem. Miedwiediew: Co pan! Na co pan sobie pozwala! Kto jest prezydentem? Ja! Ja jestem prezydentem! To ja się naradzę z premierem.

+ Luty 2012. Plakat na ścianie komisji wyborczej: „W niedzielę, 4 marca, odbędą się wybory prezydenta Federacji Rosyjskiej W.W. Putina”.

+ Dzień dobry, dodzwoniłeś się do prezydenta Federacji Rosyjskiej. Jeśli chcesz porozmawiać z Dmitrijem Anatoljewiczem Miedwiediewem, wybierz „2”.

+ Breżniew: „Nasza gospodarka powinna być oszczędna”

Gorbaczow: „Nasza gospodarka powinna być”

Jelcyn: „Nasza gospodarka powinna”

Putin: „Nasza gospodarka”.

Miedwiediew: „Gospodarka?”.

Trochę bardziej zgryźliwy jest Mr. Parker w swoim najnowszym „vladimir.vladimirovich.ru”:

Pewnego dnia Władimir Władimirowicz^TM odwiedził swój przyszły kremlowski gabinet, w którym siedzi na razie jeszcze prezydent Federacji Rosyjskiej Dmitrij Anatoljewicz Miedwiediew. Dmitrij Anatoljewicz siedział jakiś markotny.

– Ciągle przeżywasz? – uśmiechnął się Władimir Władimirowicz^TM – daj spokój. Zobacz, Obama też nie będzie kandydował…

– A co ma do tego Obama – wymamrotał prezydent. – Myślałem, wszyscy myśleli, że będzie piąty IPhone, a oni zaprezentowali czwarty. Przykro.

W tym momencie do gabinetu wszedł zastępca prezydenckiej kancelarii Władisław Jurjewicz Surkow.

– Można? – zapytał Władisław Jurijewicz.

– Władzio! – ucieszył się Władimir Władimirowicz^TM. – Wejdź.

– Na razie to jeszcze mój gabinet – rzucił w przestrzeń prezydent. – I to na razie zastępca szefa mojej kancelarii.

– Sorka – rozłożył bezradnie ręce Władimir Władimirowicz^TM – to z przyzwyczajenia.

Władisław Jurjewicz podszedł do biurka i postawił na nim skrzyneczkę.

– Cóż to? – spytał prezydent.

– Postawił mi pan zadanie opracowania systemu politycznego odpowiadającego wyzwaniom współczesności. Opracowałem zgodnie z poleceniem.

Władisław Jurjewicz otworzył skrzynkę. Władimir Władimirowicz^TM i Dmitrij Anatoljewicz zajrzeli niepewnie do środka. Na błękitnej safianowej poduszeczce leżały dwie platynowe kostki. Na polach jednej były wygrawerowane portrety Władimira Władimirowicza^TM, na drugiej – Dmitrija Anatoljewicza.

– Niezłe – powiedział Władimir Władimirowicz^TM. – Co będziemy z tym robić?

– Rzucać – odparł Władisław Jurjewicz. Wyjął kostki ze skrzynki i rzucił na blat.

Na jednej wypadł Władimir Władimirowicz^TM, na drugiej – Dmitrij Anatoljewicz.

– Ja też chcę – upomniał się Dmitrij Anatoljewicz. Rzucił. Na jednej kostce wypadł Dmitrij Anatoljewicz, na drugiej – Władimir Władimirowicz^TM.

– Genialne! – wykrzyknął Władimir Władimirowicz^TM. – Ja też chcę rzucić.

Władimir Władimirowicz^TM wziął kości, rzucił. Na jednej kostce wypadł Władimir Władimirowicz^TM, na drugiej Dmitrij Anatoljewicz.

– To ja już pójdę – powiedział Władisław Jurjewicz i wyszedł z gabinetu. W gabinecie nadal było słychać stukot rzucanych kości”.